Kökü binlerce yıllara giden nice uygarlıkların hayat bulduğu Anadolu’nun ortasına bir mühür gibi inmiş baş şehir. Devletin üst düzey kuruluşlarının, idarenin ve siyasetin kalbi… Soğuk kış aylarının, sıcak kalpli şehri… Ankara!
Gök yerle, yer çamurla birleşir. Uzun bir yolu vatan müdafaası için kat edecek ağızlardan ortak bir marş yankılanır birbirini kaybetmeme çabasıyla.

“Ankara’nın taşına bak. 
Gözlerimin yaşına bak. 
Biz Yunan'a esir olduk. 
Şu feleğin işine bak”

O "felek", ibresini Ankara’dan yana, toprakların asıl sahiplerinden yana kullanır ve düşman atılır yurttan. Dimdik yükselir Anıtkabir ve hatırlatır düşmana Türk’ün esarete uzak olduğunu.  
Dizleri yaralı bir çocuk gibi surları yaralı, kadim kalelerden dinleyin Ankara’yı. Tepelerden aşağılara kat kat dolup taşar hayatlar… Yaralı surlar Ankara olurken Ankara tarihe altın harflerle kazınır.  
Yerden göğe bir mızrak gibi şahadete yükselirken minareler, ellerini Yaradana şükürle açar Ankara!
Yazın vadilere serpilir göller… Geniş yaylalardan yürüyüp, gür ormanlardan bir gelin gibi süzülüp şelale olan sular göllere akar. Ankara yeşile, maviye akarken Tuz Gölü şiirin beyazına akar.