Tunceli! Sırtında dört gürbüz dağ… Zengin maden yataklarının, gümüş kapı yurdu… Yüksek tepelerin zarif rüzgârı Saklıkent… Nam-ı diğer Dersim!
Kazma vurulan yerde bir medeniyetin izi fışkırır bu tahıl kentinde. Her kazma darbesinde gerilere, çok gerilere götürür şimdide olanı ve kardeşçe yaşamayı anlatır. 
Çelik gibi aşağılara aktıkça Munzur’un suyu, dağlar ve geniş vadiler arasına ovalar serilir yemyeşil. Yükseklerde bembeyaz bir örtü, ulaşılanı ulaşılmaz yapar, yılları çepeçevre kaplarken.
Kartallar yüksek uçar ve yalnızdır. Yalnızlığa uçar Tunceli de göç verirken. Tarihî köprülerini, kalelerini, Munzur’un kimi yerde çok gözlü köprülerle bölünen suyunu, geleceğe akan şelalelerini, sakin göllerini bırakıp nereye gidebilir ki?
Bir sevdadır Tunceli. Onu saran ulu dağlardan daha büyük, sert tabiatı kadar kararlı ve tepeleri renklendiren çiçekler kadar güzel…